O Małżeństwie mym słów kilka :)

Jestem Żoną swojego Męża już lekko ponad trzy lata, znamy się dłużej.
Poznaliśmy się w 2008 roku, w naszej w tedy wspólnej pracy :) Praca miła, przyjemna, typowo studencka - w sieci kin :) Przyszły Mąż ponoć się zakochał, trochę się zbierał... gdy się zebrał ja odrzuciłam zaloty (był ktoś inny). Ale Chłopak się nie poddawał, za jakiś czas znów spróbował. Próba zwieńczona sukcesem :D
I tak od grudnia 2008 zostaliśmy parą. Poznawaliśmy się, pokochaliśmy się i tak doszło do ślubu w czerwcu 2012 roku :) Muszę nieskromnie powiedzieć, że piękny był to dzień :P
Od tego dnia zamieszkaliśmy razem. Tak! jesteśmy jedna z niewielu par (które znam), która zamieszkała razem dopiero po ślubie. Wiadomo były nocowania u siebie, wspólne weekendy itp. Ale muszę powiedzieć, że dzięki temu jakoś bardziej odczułam zmianę mojego stanu cywilnego. Bardziej poczułam, że stałam się Żoną :D Doceniam za to Moją Mamę, która mówiła, że tak właśnie będzie... nie myliła się :) (Swoją drogą wiem, że chciała mnie też dla siebie jak najdłużej zatrzymać, ale to pomińmy :P )
Małżeństwo moje mogę nazwać zgodnym, choć nie idealnym... z resztą uważam, że nie ma takich... :)
Kochamy się szalenie, wspieramy, czasem posprzeczamy. Ale nie ma u nas cichych dni, latających talerzy... Przyznam, że w nerwach dwa razy wyszłam z domu by Go nie udusić :P
Mimo, iż ja jestem bardziej towarzyska, rozrywkowa i można powiedzieć, że czasem nawet zadziorna... to prowodyrem naszych sprzeczek zazwyczaj jest On :) Co wiele osób dziwi, ale cóż taka prawda :) Jest kochany, ale jak coś Go wkurzy to chodzi jak burza :P Ja zawsze staram się załagodzić to jakimś żarcikiem, bądź zagłaskać Go... no ale cóż nawet mi czasem już puszczą nerwy. Na szczęście zdarza się to bardzo, bardzo rzadko :D
(A natchnęło mnie na tą notkę bo jedni nasi znajomi mają ponoć kryzys już chyba trzeci miesiąc... I ja jakoś pojąć tego nie mogę... )
Jasne, że ja również mam wady (żeby nie było), które doprowadzają Męża do szału :P  Czasem jestem za leniwa (mogłabym coś więcej porobić), czasem zbytnio bagatelizuje pewne sprawy (ale to po to by być zdrowszą i nie przejmować się tak wszystkim). Ale suma summarum wydaje mi się, że jesteśmy dobrym i kochającym Małżeństwem. I mam ogromną nadzieję, że stworzymy Naszemu Maleństwo dobry, ciepły i kochający dom. Nie wyobrażam sobie innego Taty dla mojego Maleństwa. I choć wiem i widzę jak Mąż jest przerażony, jak się martwi i czasem denerwuje. To wiem, jestem przekonana, że będzie MEGA Tatą i będzie kochał swoją Córeczkę ponad wszystko. ;)
I od razu zastrzegam... nie mamy cukierkowego życia i nie rzygamy tęczą i  nie jest to jedna wielka bajka... Nie raz mam ochotę udusić tego mojego Mruka i Pesymistę, On myślę mnie nie raz też :) Mamy mnóstwo problemów, kłopotów i spraw, które chcielibyśmy rozwiązać, pozałatwiać... ale życie jest życiem. Mamy siebie, jesteśmy zdrowi i na prawdę się kochamy, co dla mnie jest najważniejsze ;)

Badanie USG wyszło dobrze. Maleństwo waży koło 1,4 kg i jest to już 30tc.
Lekarz co prawda mruk i niewiele się dowiedziałam, z czego nie jestem zbyt zadowolona bo moje inne badania USG były ZUPEŁNIE inne  ... no ale cóż bywa i tak. Ważne, że Córcia dobrze się rozwija i wciąż pozostaje Dziewczynką :D
Rodziców nie ma dopiero tydzień, a ja już szalenie za nimi tęsknie...
No i te upały.. ehhh może gdybym nie była w ciąży to bym się z nich bardziej cieszyła. Pewnie siedziałabym w pracy w klimatyzowanym biurze, obecnie z Hindusami przekazując im naszą bezcenną wiedzę. Poszłabym na basen albo nad wodę... A tak to muszę zadowolić się wiatrakiem :P